Pięć wyjątkowych kobiet...: Pokochaj Izery i... Samych Swoich

Zielono mi

Mój wypad w Góry Izerskie rozpoczął się od wyjazdu do Świeradowa-Zdroju. Miasteczko uzdrowiskowe, zielone, przyjemne, spokojne, słoneczne (przynajmniej w czasie, gdy ja tam byłam). Również rozkopane, ale to przejściowe…

Hotel Malahit, znany jako Interferie http://www.interferie.pl/malachit/ przywitał nas interesującą konstrukcją w kształcie ekierki, ale pierwsze dziwne wrażenie zostało zatarte, gdyż w środku okazał się wyremontowanym i przystosowanym do dzisiejszych standardów miejscem. Z basenem, a właściwie Aquaparkiem i pięknymi widokami z okien pokojów. Nie obyło się co prawda bez nieporozumień związanych z kluczem, a właściwie jego permanentnym brakiem w recepcji, ale daliśmy radę.

Pierwszego dnia zwiedzaliśmy miasto, czyli głównie ulicę Zdrojową. Jakież było moje zdziwienie, gdy rozpoznałam fontannę z żabami… Przecież ja już tu byłam! No oczywiście. Dom Zdrojowy też już widziałam – i z zewnątrz, i od środka… i to nie kiedyś dawno jako dziecko, co mogłoby usprawiedliwiać chwilowe luki w pamięci, ale 3 lata temu… to się nazywa być blondynką… :) Zeszliśmy chyba wtedy z jakiegoś szlaku, ale tego już sobie nie mogę przypomnieć – była to wycieczka zorganizowana, wobec czego nie musiałam przecież wiedzieć dokąd zmierzam…

Jak już ochłonęłam z wrażenia, jakie na mnie wywołało to zaskakujące wspomnienie, poszliśmy w miasto… Zdrojowa rozkopana, po lewej Biedronka, po obu sklepy z pamiątkami, po prawej Pizzeria Trattoria WALTERINO. I tu należy się zatrzymać – jedzenie PYCHOTA! Carbonara i pizza Vesuvio…. Najlepsze na świecie! Po cichutku powiem nawet, że przebija włoską… Niezwykle sympatyczna czarnowłosa kelnerka z zachrypniętym głosem – była idealnie wprost wpasowana w to miejsce. Że nie wspomnę również, iż po godzinie 18, było to chyba jedyne, lub jedno z nielicznych miejsc, w których można było w Świeradowie coś zjeść.

Kolejnego dnia nadszedł czas na wędrówkę. Najpierw zawieźli nas autokarem pod dolną stację kolejki na Stóg Izerski. Potem wciągnęli nas na górę gondolą. Na górze było chłodniej – o 3 stopnie mniej, co dało się odczuć, zwłaszcza przy lodowatych powiewach wiatru. Ale krystaliczne powietrze zapewniło niebotyczne widoki! I to rekompensowało przejściowy chłód… Po pierwszym przystanku na tarasie schroniska na szczycie Stogu Izerskiego http://stogizerski.republika.pl/schr/index.htm, wyruszyliśmy na trasę.

Wycieczka nasza liczyła około 60 osób... więc pobiegłam na początek, żeby nacieszyć się widokami, a nie oglądać czyjeś tyły… A trasa malownicza, że hej! Szliśmy głównie po płaskim, czasem w dół – oszczędzono nam tego dnia wyczerpujących podejść. Trzymaliśmy się żółtego szlaku, przytulaliśmy czeską granicę, wędrowaliśmy wzdłuż Izery. Mijaliśmy piękne jagodowe krzewy, sięgające tu 50-70 cm! Było nam dane zajrzeć na chwilę do Rezerwatu Torfowiska Izerskie i rzucić okiem na piękne meandry granicznej rzeki Izery.

I nagle uświadomiłam sobie, że czegoś mi brakuje… Czego? Lampionów! Brakowało mi punktów kontrolnych, które dają dodatkową radość i motywację do marszu! To z pewnością nawyki z moich kwietniowych wycieczek:) Ale i bez lampionów szło się świetnie! (Dla niewtajemniczonych: http://fclubldv.blogspot.com/2014/05/bno-tytuem-wstepu-johanna.html)

Po przejściu około 10 km dotarliśmy do schroniska Chatka Górzystów http://chatkagorzystow.prv.pl/, w którym zaserwowano nam przepyszny deser! Naleśniki z serem i jagodami! Ale to nie były zwykłe naleśniki. Biszkoptowe ciasto, masa serowa puszysta jak bita śmietana, a jagody! Mniam…. Palce lizać… Potem trochę lenistwa na Hali Izerskiej przed schroniskiem. Słońce wreszcie przestało się wstydzić i chować za chmurami i zaczęło grzać. Dobrze było zdrzemnąć się na trawie… Potem jeszcze kilka fotek na pamiątkę i w drogę! Tym razem szlakiem niebieskim.

Jeden z fragmentów ostatniego odcinka, asfaltowego, prowadził lekko pod górę, ale czeskie piwo ze schroniska dodawało nam sił. Wędrówka skończyła się w Świeradowie przy hotelu, który był naszą bazą. W sumie przeszłyśmy z Kate ponad 18 km – głupio było kończyć na 17,5… więc postanowiłyśmy dobić do osiemnastki robiąc dodatkowo dwa kółka wokół hotelu :) Kilometry odmierzało oczywiście Endomondo… :)

Następnego dnia czekała nas wycieczka z założenia lżejsza – miała to być 10 kilometrowa trasa. Jak się potem okazało kilometrów było 15, a trasa zaczynała się dość stromym podejściem z zakrętu śmierci pod Szklarską Porębą, na Wysoki Kamień http://www.wysokikamien.com.pl/. Po wspięciu się do schroniska na Wysokim Kamieniu, odpoczywaliśmy ponad godzinę. W słońcu, upale, na ławkach – żadnego cienia, żadnej trawy do położenia się… Lekko nie było :) Ale miejsce przepiękne, niezwykle malownicze, urokliwe. Toaleta bez wody, aczkolwiek czyściutka i pachnąca… A schronisko piękne, budynek z kamienia, w środku klimat zamkowy, pożądany w czasie upału chłód i przyjemna atmosfera.

Potem powędrowaliśmy, poprzez Zwalisko, w stronę nieczynnej od kilku lat kopalni kwarcu Stanisław. Było trochę z górki i trochę pod górkę – trasa urozmaicona, ale piękna. Kopalnię zwiedziliśmy z dołu i z góry, kto chciał zabrał ze sobą trochę kamieni na pamiątkę (podobno były i szlachetne…) i wyruszyliśmy dalej.

Na 20 minut przed końcem trasy spędziliśmy małą godzinkę na pięknej polanie – Sine Skałki – gdzie co niektórzy ucięli sobie drzemkę na słońcu, i która okazała się fajnym punktem widokowym. Ostatni odcinek z górki pokonaliśmy prawie biegiem. Trasa tego dnia prowadziła w zasadzie cały czas zielonym szlakiem. W zasadzie, bo szlak prowadzi wokół kopalni Stanisław, a my przeszliśmy przez kopalnię…

Góry Izerskie okazały się piękne, łagodne, przyjazne. I są blisko nas! W przeciwieństwie do Bieszczadów… Idealne wprost na wypad weekendowy:)

Zielono mi było...

W drodze powrotnej postanowiliśmy wskoczyć na kilka minut do Lubomierza http://pl.wikipedia.org/wiki/Lubomierz.

Lubomierz jest jednym z najmniejszych i najstarszych miast dolnego śląska. Zachował się w nim średniowieczny układ urbanistyczny.

Miejscowość znana jest przede wszystkim z planu zdjęciowego do filmu „Sami Swoi” oraz organizowanego w mieście Festiwalem Filmów Komediowych. W tym malowniczym miasteczku znajduje się też muzeum Kargula i Pawlaka http://www.sami-swoi.com.pl/index.php/article/137.

Niezwykle sympatycznie było obejrzeć eksponaty z kultowego filmu i strzelić kilka fotek z jego bohaterami.