Florencja, ach Florencja… Miasto
Leonarda da Vinci. Miasto nierzeczywistego klimatu. Jakby się przenieść w
czasie do XV wieku.
Na początku wędrówki odwiedziłam Katedrę Świętego Krzyża na Piazza di Santa Croce. I tu zaczęłam chłonąć atmosferę średniowiecznego miasta.
Potem spacerowałam Mostem Złotników i słyszałam gwar rzemieślników produkujących
biżuterię, głosy kupców, pięknych dam dokonujących zakupów. Czułam zapach
historii, widziałam sceny jakby żywcem wyjęte z filmów kostiumowych.
Kawa na Placu Ducha Świętego smakowała wybornie!
Na wzgórzu Michała Anioła słyszałam pracę rzeźbiarzy, stukot ich dłut
wykuwających historię, czułam wielką sztukę, miałam ją na wyciągnięcie dłoni.
I ten widok na Florencję o zmierzchu
– zapierający dech w piersi…
Na placu katedralnym widziałam, jak na
stosie płonie uznany za heretyka zakonnik Girolamo Savonarola. Widziałam tłumy mieszkańców
skandujących w imię Boga. Katedra tak
wielka, że nie mieści się w kadrze przeciętnego aparatu fotograficznego… Jest
tak samo monumentalna jak wtedy… nie zmieniło się nic…
Zauważyłam Leonarda biegnącego za frunącymi
ptakami i szkicującego coś w pośpiechu, w skupieniu godnym mistrza. Marzę o
tym, żeby przejrzeć jego szkice i dotknąć czarnych kresek zostawionych przez
niego na papierze.
Zjadłam pizzę we włoskiej knajpce –
dodatków miała niewiele, ale smakowała całym światem! Piłam wino lokalne – było lepsze niż jakiekolwiek inne, które piłam.
Tylko skutery przypominały mi, że
to dzisiaj.
Wieczór na tarasie na dachu wprawił mnie w taki nastrój, że nie przestawałam się śmiać – radość mieszłaa się ze
szczęściem, wzruszenie z głupawką… ;)
Florencja – miasto, w którym czas
się zatrzymał, do którego wracam myślami z nostalgią, które wspominam z
przyspieszonym biciem serca!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz